Το παιδί που ήσουν κάποτε, είναι άραγε περήφανο για αυτό που είσαι τώρα;

Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, αλλάζουμε… 

Έτσι είναι ο άνθρωπος, ευμετάβλητος. Κάθε άτομο που γνωρίζει, κάθε βίωμα, τον επηρεάζει και τον διαμορφώνει, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Το προς τα που θα γείρει η ζυγαριά, εξαρτάται από τον ίδιο και μόνο. 

Ένα ερώτημα που γεννιέται όμως είναι το αν ο βασικός χαρακτήρας του ανθρώπου είναι έμφυτος ή δημιουργείται με αυτόν τον τρόπο. Δηλαδή, αν ένας άνθρωπος είναι καλός και στοργικός, γεννήθηκε έτσι ή διαμορφώθηκε από τα βιώματα του. Προσωπικά, θεωρώ είναι το πρώτο. Γεννιέται με κάποια βασικά χαρακτηριστικά και όσο μεγαλώνει, ο χαρακτήρας αυτός σμιλεύεται στην τελική του μορφή, αλλάζοντας τα επιμέρους στοιχεία του. Το βασικό είναι όμως να μην χάνει τον εαυτό του, το ποιός είναι. Να μένει πιστός στις πεποιθήσεις του και στα ιδανικά του. Και για να μην λοξοδρομήσει, να ρωτάει τον εαυτό του: Το παιδί που ήσουν κάποτε, είναι άραγε περήφανο για αυτό που είσαι τώρα; και να απαντάει ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά. Και αν δεν του αρέσει η απάντηση, να κάνει κάτι για αυτό.

Το βαλς των χαμένων ονείρων του Μάνου Χατζηδάκη, ένα τραγούδι που σε ταξιδεύει μέσα από συναισθήματα στην χαμένη αθωότητα, και σε κάνει να αναπόφευκτα να σκεφτείς την ερώτηση αυτή.